یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
توی این شهرقشنگ
یه روزی هیچی نبود
دیوارامون گلی بود
تلفن هندلی بود
کارامون هردلی بود
گازمون کپسولی بود
برقمون چراغ سیمی
لامپ هامونم قدیمی
قفل درها خفتی بود
یخچالامون نفتی بود
هرچی بود خوش بود دلا
بیخیال مشکلا
زیلوهامون شد قالی
همه چی دیجیتالی
کابل، فیبر نوری شد
همه چی بلوری شد
حالا چشما وا شده
اشکنه پیتزا شده
حالا با اون ور آب
جوونا با آب و تاب
شب و روز چت میکنند
یعنی صحبت میکنند
آب نباتا قند شده
پیکانا سمند شده
کوره ده ها راه دارن
چوپونا همراه دارن
توی این بگو بخند
عصر همراه و سمند
دل خوش سیری چند؟؟؟
دل خوش سیری چند؟؟؟
کفش های تا به تا و وصله دار من کجاست؟
خاطرات خوب و شیرین بهار من کجاست؟
کوچه های خاکی و با هم دویدن هایمان
شور و شوق خنده ی بی اختیار من کجاست؟
کاهگل ها عطر دفترهای کاهی داشتند
خاک باران خورده ی ایل و تبار من کجاست؟
کو دبستان؟کو کلاس درس؟کو آن نیمکت؟
همکلاسی همیشه در کنار من کجاست؟
باغ سر سبز الفبا را چرا گم کرده ام؟
سطر سطر سیب های آب دار من کجاست؟
آتش پیراهنت مانده ست در من سالها
ریز علی!تنهای تنهایم قطار من کجاست؟
مانده جای ترکه اش بر روی دستم ،کو خودش؟
درس سارا ،درس شیرین انار من کجاست؟
رفت آن روباه مکارو پنیرم را ربود
زاغ خوش آواز روی شاخسار من کجاست؟
پس چه کس خط میزند مشق شبم را بعد از این
پای تخته مهربان آموزگار من کجاست؟
ثلث اول آشنایی،ثلث دوم دوستی
ثلث سوم دستخط یادگار من کجاست؟
باز هم پاییز شد بابای پیر مدرسه!
خش خش برگ درختان چنار من کجاست؟
کاش میشد باز هم برگشت تا آن روزها
خسته ام دلهای سنگی!روزگار من کجاست
پنجره ات را باز کن:
جیره ی شهریورت دارد به اتمام میرسد
هوا دلش هوای عاشقی کردن میخواهد
هوا دلش قدم زدن روی برگ ها را میخواهد،
از قدم زدن کنار ساحل خسته شده است،
بگذار باد پاییزی بر طره ی موهایت بوزد،
اجازه ده که باران پاییز وجودت را خیس کند،
نترس ،چتر لازم نیست :اعتماد کن،
خودت را به باران بسپار،
دستانت را باز کن،
سرت را رو به آسمان نگاه دار،
بگذار قطرات باران خیسی چشمانت را بشوید،
نفس بکش در میان پاییز نفس بکش،
بس است گرما،بس است بی بارانی و بی بادی،
که گفته است پاییز غمگین است؟
وقتی که صدای برگ هایش ،در زیر پای توست؟
وقتی که وزش بادش لای موهای توست؟
وقتی که تلفیق رنگ هایش ،به هارمونی گونه هایت نزدیک است...
پاییز خوب است،
پاییز عاشق است،
عاشقی کن ،پنجره ات را به رویش باز کن،
هوا هم ،هوایی شده است،
دلش عاشقی میخواهد.
کوک کن ساعت خویش!
اعتباری به خروس سحری نیست دگر
دیر خوابیده و برخاستنش دشوار است
کوک کن ساعت خویش!
که موذن شب پیش دسته گل داده به آب
ودر آغوش سحر رفته به خواب
کوک کن ساعت خویش!
شاطری نیست در این شهر بزرگ
که سحر بر خیزد
شاطران با مدد آهن و جوش شیرین
دیر بر میخیزند
کوک کن ساعت خویش!
که سحر گاه کسی
بقچه در زیر بغل
راهی حمام نیست
که تو از لخ لخ دمپایی وتک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعت خویش!
رفتگر مرده و این کوچه دگر
خالی از خش خش جاروی شب رفتگر است
کوک کن ساعت خویش!
ماکیان همه مست خوابند
شهر هم...
خواب اینترنتی عصر اتم می بیند
کوک کن ساعن خویش!
که در این شهر دگر مستی نیست
که تو وقت سحر آنگاه که از میکده برمیگردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیر لبش برخیزی
کوک کن ساعت خویش!
اعتباری به خروس سحری نیست دگر
و در این شهر سحر خیزی نیست
وسحر نزدیک است
یکی باید که در چادر بخوابد
یکی باید که از کاخش بنالد
یکی اینجا فقط با غم عجین است
یکی سهمش تمام این زمین است
یکی از مال دنیا بی نصیب است
یکی در مال دنیا بی رقیب است
یکی سیلی شده سرخی رویش
یکی سیلی شد فقط حرف زورش
یکی در روز فقط یک لقمه دارد
یکی هر روز فراوان وعده دارد
یکی سقف نیازش یک لباس است
یکی فکرش لباس با کلاس است
یکی راضی به این چادر نشینی است
یکی شاکی از این ویلا نشینی است
یکی مادر شده شیری ندارد
یکی سیر است ولی سیری ندارد
یکی در اوج فقرش بی صدا ماند
یکی در اوج پولش بی خدا ماند
یکی با درد خود منجی طلب کرد
یکی با پول خود ماشین عوض کرد
یکی چشمش به ظرف بی غذا ماند
یکی مشروب خود را با صفا خواند