می گفت یکی شیخ که ماه رمضان است

فرمان خدا،تزکیه ی روح و روان است

کم خوردن و کم خفتن و انصاف نمودن

هنگام قوی بستن افسار زبان است

بسیار بگفت از برکات و حسناتش

فرمود که تکلیف به هر پیر و جوان است

از گوشه ی مجلس، یکی همهمه برخاست

گفتا سخنانت همه چون در گران است


اما سخنی دارم اگر گوش بداری

درخانه ی ما جمله ی ماه ها رمضان است


چون سفره تهی از خورش و نان همه سال است

مشغول دعاییم ، و نه خوابی به شبان است


از بی علفی چونکه به تن نای نداریم

بسیار سخن هست، ولی بسته زبان است


گر نان قلیلی به سر سفره در آید

از بهر یکی لقمه ی نان جامه دران است


گفتا که ایا شیخ ، چه هست ، حکم شریعت؟

تکلیف من و روزه ی یکساله چه سان است؟


چون شیخ فرو ماند ز پاسخ به کسان گفت

ای مردم حق جوی کنون وقت اذان است.......................

باز از یاد تو در سوز و گداز آمده ام
به گدایى به سر کوى تو باز آمده ام

چه مرادى که مریدى چو تو نادیده کسى
چه مریدى که زنازت به نیاز آمده ام

تو که نزدیکتر از من به منى مى دانى
که من خسته دل از راه دراز آمده ام

همه جا کعبه عشق است و من از دعوت دوست
تا بدین کعبه در خاک حجاز آمده ام

سمت رندى خود را به دو عالم ندهد
که نه چون شیخ ریا شعبده باز آمده ام

برگ یاسان من امید عطا پاشى تو است
از خطا پوشیت اى بنده نواز آمده ام

در سیه چال فنا شش جهتم جال بلا
زان نشیب از کرم تو به فراز آمده ام

سفره رحمت گسترده تو خواند مرا
بر سر سفره بازت به جواز آمده ام

طاق ابروى توام حاجب ذاتست و صفات
که به محراب عبادت به نماز آمده ام

پرده افکنده هزاران و چه بنمود و نمود
که درین پردگى خلوت راز آمده ام

طایر قدسى ملک و ملکوتست حسن
حیف چون صعوه که در چنگل باز آمده ام